"Cień i mrok ukochałem, samotność mi nie wadzi i chętnie zostaję sam na sam ze swoimi myślami."
„Zaplanowałam całą moją dzisiejszą spontaniczność.”
!!Rozparcelowałam się na „r„.
Rozminęłam się z rozumem na „w„.
Nim zaczęłam liczyć … skończyło się aBeCaDłO????
Będę się teraz zbierać. Rozbierać. Przebierać. Aż wreszcie się (Cię) poznam.
33 … słowa!!
A gdybyś jutro obudził się jedynie z tym, za co dziś przed snem podziękowałeś?
Podziękuję dziś przed snem i okaże się ile mam. Podziękuję i okaże się, bez ilu rzeczy jest mi dobrze. Podobno nie zdaje sobie człowiek sprawy, i nie docenia tego co ma, dopóki tego nie zabraknie. Dobrze więc docenić to póki jest! Jutro może nie być, i będzie żal. Niech żalu nie będzie, niech zawiści nie będzie, niech zazdrości nie będzie. Niech będzie wdzięczność i podziękowanie.
Nienaturalnie optymistyczne jak na poniedziałek. 😉 Strach pomyśleć co będzie dalej!
Dobrego tygodnia!
🙂
Nie należę do zbyt towarzyskich ludzi. Dobra! Należę do bardzo nietowarzyskich stworzeń! Nie bawi mnie udzielanie się, bywanie, spotkania towarzyskie. Tłumy mnie przytłaczają, a ludzie denerwują. Kiedy więc w minioną pierwszą niedzielę „wolną od handlu”, miliony moich rodaków skuszone temperaturą powyżej 15 stopni wyległo na zewnętrze, przeraziłam się. Więc to tak teraz będzie? Do tej pory, kiedy ja szłam do lasu, oni szli do galerii. I miałam święty spokój. Tymczasem im się zachciało spacerować! Grrrrr!!
Tak więc dziś, z racji niesprzyjających warunków atmosferycznych ( – 5 stopni, odczuwalna -12, i wiater, że łeb urywa, także nawet największy realista może mieć problem z „głową na karku”), postanowiłam zrobić eksperyment. Poszłam do galerii. Handlowej! Z racji istniejących tam przybytków jedzeniowych i kinowych otwarta dziś świątynia konsumpcjonizmu. Idę!
Spokój. To co się tam działo to spokój. 10 osób w całej galerii przechadzających się z tęsknym wzrokiem za tym co mogliby nabyć, a co musi poczekać. Ehhhh … nędznicy 😉 Troszkę więcej osób przy punktach gdzie Ci co na wolną niedzielę nie zasłużyli 😉 wydają tym co im się nie chce gotować pokarmy różnej maści – zwykle fastfoodowe. Kilka osób przy kasie biletowej do kina i … koniec. Niedziela bez ludzi, galeria bez ludzi, świat bez ludzi. Czy to możliwe?
Ciekawością powodowana postanowiłam wyściubić nochal poza galerię i sprawdzić czy w centrum miasta także ludzi nie będzie? Ohoho, już za zakrętem otwarty sklep z kumkającym, zielonym stworzeniem w nazwie. W środku ogonek „zapominaczy” lub spragnionych kontaktów społecznych mieszkańców mego miasta. Kawałek dalej kolejka. Stoją. Wieje, Stoją. Zimno. Stoją. Za czym kolejka ta stoi? Za pączkami!!! 11:43, za 17 minut pani (lub pan) otworzy okienko i nabyć będzie można świeżuśkie, pachnące pączunie. Kolejny sklep – kolejka. Pewnie chlebka zabrakło, choć po dźwiękach wydobywających się z toreb, raczej … płynnego powszedniego zbrakło. Stęsknieni ludzie pozycji stojącej kolejkowej- pewnie niewierzący 😀
Nie jestem zwolennikiem zakazów. Zakaz handlu w niedzielę odbieram jako próbę mówienia mi co mogę, a czego nie. Jako traktowanie ludzi jak idiotów, którzy sami nie wiedzą co powinni robić. Tak wiem, naiwność we mnie inne cechy bije na głowę. Ale … po tym spacerze galeriowym 😉 Nieee. Zakazów nadal popierać nie będę, i raczej moja buntownicza dusza nie da się przekonać, ale jak tak dalej pójdzie to oazą spokoju będzie dla mnie powierzchnia zamknięta kratami ogrodzona, z ochroną i strażnikami … hmmm areszt?
Dobrej niedzieli, bez względu na wasze pomysłu odnośnie jej spędzenia. Najważniejsze żeby były wasze! 🙂
Uśmiechem jestem – przez łzy.
I
Niewydarzonym zdarzeniem,
którego nie pragniesz,
a masz.
Przytrafiłam się zaplanowanym przypadkiem.
Wyrzucisz mnie przytuleniem i objęciem, tak czułym, że zimnym.
Ukochasz zimnym ogniem.
I tak zostanę. Twoje ramiona … domem.
Morze niemożności
Brak snu bezsenności
Odwagi żeby cierpieć
Radości żeby zapłakać
Ciągle mi za dużo
Żeby prosić
Mam serce do pękania
I łzy do utonięcia
I jedyną pewność
Tyś moim Domem
W którym jestem gościem
Dla Ciebie
Dziś nie mamy czasu, jutro nie będziemy mieli siły, po jutrze nie będzie nas …
Nie mam czasu. Dla Ciebie nie mam czasu. Dla siebie nie mam czasu. Na rozrywki. Na odpoczynek.Na jedzenie. Na spanie. Na kochanie … Czasu na życie nie mam.
Wielu z ludzi tak mogłoby podsumować swoje życie. Ciągły, permanentny brak czasu.
Nie masz czasu? A co masz?
Każdy z nas ma czas. Swój czas. Każdy ma go tyle samo. Dla każdego doba trwa 24 godziny.
Tak naprawdę najcenniejsze co dostałeś to właśnie czas. Dostałeś życie – przecież sam go sobie nie dałeś. Dostałeś też czas. Pomyśl co z nim robisz? Mówisz, że go nie masz? Nie żyjesz znaczy?
Nic lepszego niż masz, nic lepszego niż innym możesz dać. Nic cenniejszego nie dostaniesz na tym świecie. Bo jak Twój świat się skończy – a życie zawsze kończy się śmiercią, to i Twój czas się skończy. Na co go więc marnujesz? Na bezsensowne kłótnie? Na obrażanie się i gniew? Na „nie mam czasu” przeznaczone na coś czego robić nie chcesz? Na chore relacje? Ciągłe przymusy? Wieczne obowiązki? Nie są wieczne – są do czasu. Do czasu aż Twój czas się skończy.
Masz zatem czas. Masz go od cholery. Nie zasłaniaj się jego brakiem. Co najwyżej zasłonić się możesz głupotą w jego wykorzystaniu. Pomyśl o tym co tak naprawdę chciałbyś z nim robić? Na co go przeznaczyć? Komu go podarować? Czas z Tobą. Czas dla siebie. Czas, czas, czas … coraz go mniej. Z każdą sekundą nie młodniejesz, do urodzenia swego się nie przybliżasz!
Daj sobie czas. Daj innym czas. Bądź … Czasem Bez Przerwy.
Zachowuj się jak przystało na swój wiek. Jak wypadałoby w tej sytuacji. Bądź poważny. Bądź dorosły. Bądź dojrzały.
Jakiś czas temu podczas tak zwanej mojej „minuty filozofa” zastanawiałam się na trzema słowami. Dorosłość, dojrzałość i starość. Ciekawe słowa niosące za sobą określony sposób zachowania, życia. Wypełniania ról, sprecyzowanych zachowań.
Myśląc więc nad moimi definicjami nie próbowałam przypominać sobie definicji z książek, czy zapewne licznych opracować dotyczących tych zagadnień. Chciałam jedynie intuicyjne podejść do tego jak czuję, jak myślę.
Dorosłość zdaje się być … liczbą? „Dorosły jesteś – zachowuj się”! … Napisy na kartkach z okazji urodzin o dorosłości mówiących, że pora już przejść z etapu dziecka do etapu dorosłości. Od teraz społeczeństwo traktować Cię będzie poważnie,więcej Ci wolno, ale więcej też masz obowiązków. Czyli z dnia na dzień jesteś na innym poziomie. Dorosłym się masz stać bo zgodnie z obowiązującymi zasadami od teraz ma być już inaczej. Dziwne to …
Dla mnie dorosłość to fanaberia ludzi. Słowo jedynie by dookreślić, zamknąć w ramach, spróbować ustalić wiek inicjacji z „małego” na „dużego”. To przymus na jaki nikt gotów nie jest. Jedni chcą go przyjąć, inni nie. Społeczeństwo mówi , że jesteś dorosłym i już. Akceptuj, dostosuj się, dorośnij!
Dojrzałość. Bądź dojrzałym człowiekiem. Poważnym. Nie wygłupiaj się. „Dojrzałemu człowiekowi już nie przystoi”
Dojrzałość dla mnie jest … wyborem. Dojrzałym dla mnie jest ktoś kto zdaje sobie sprawę z tego jaki jest, akceptuję siebie, widzi swoje ograniczenia i możliwości. Dojrzałość jest wyborem, podejmowaniem decyzji (nie ma znaczenia czy dobrych czy złych – swoich), i zgody na ponoszenie ich konsekwencji. Dojrzałość to samostanowienie o sobie. To myśl, że „mojego życia za mnie nikt nie przeżyje i żyć muszę jak sam chcę, a nie tak jak każą mi inni. To umiejętność wzięcia odpowiedzialności za drugiego człowieka. Odpowiedzialność – trudna rzecz.
Starość. Pewnie lekarze, psychologowie, socjologowie itd. mają definicje. Ramy kiedy człowieka dopada starość. W większości przypadków będzie to znów jakaś liczba lub zamknięcie jakiegoś etapu w życiu.
Dla mnie starość to … rezygnacja. Kiedy już rezygnujesz ze swego życia, kiedy myślisz lub mówisz, że to co chcesz zrobić nie ma sensu. Kiedy nie robisz już tych rzeczy, które sprawiały Ci frajdę. Kiedy już bardziej Ci się nie chce niż chce. Kiedy nie chcesz się uczyć, rozwijać, doceniać kolejną wypitą herbatkę i kawałek szarlotki. Kiedy wszystko jest bo jest. Kiedy rzeczy się po prostu dzieją. Kiedy nie masz ognia w sobie. Wtedy jest starość.
Jedni przechodzą przez wszystkie „fazy”, innych omijają z daleka. Ludzkie to bardzo, podobnie jak moje … sobotnie pseudofilozofie. 😉
